Genieten van de kleine dingen

In een oogwenk is de tournee voorbij, is de vakantie voorbij en begint alles weer opnieuw. Het afgelopen jaar leek een wervelwind van herinneringen.

Als ik moeite heb om me de plaatsen te herinneren waar ik ben geweest, of de dingen die ik heb gedaan, pak ik een notitieboekje en schrijf ze op. De simpele handeling van het opschrijven van iets lijkt mijn gedachten te organiseren en mijn leven op orde te brengen. En in de loop der jaren is het een gewoonte geworden. Ik heb nu een aantal jaren van mijn leven vastgelegd in dagboeken en het beste na het schrijven is om ze te lezen.

Als ik door de pagina's blader, zie ik al snel een patroon. Ik merk dat de gedeelten die ik het liefst lees niet over de belangrijkste gebeurtenissen in mijn leven gaan. Het is niet mijn grootste prestatie (noch mijn grootste mislukking) die me interesseert. Wat ik het liefst lees gaat eigenlijk over de kleine dingen.

Ik merk dat ik gedetailleerde verhalen lees, zoals hoe ik in Montreal door de sneeuw ben gaan lopen om nog vóór de lunch een verjaardagskaart te vinden voor mijn vriend, of hoe ik een eeuwigheid worstelde met het raden van iemands uitbeelding van 'een kopje instant noedels' tijdens een spelletje hints. Ik schreef hoe vaak ik een badmintonshuttle over en weer sloeg, tekende het ingewikkelde web van 'wie heeft wie getrokken' met kerstmis, en schreef alles op wat ik ooit at als lunch in een restaurant met Peking eend.

Al deze kleine details bouwden iets veel groters. Dit is het verhaal van mijn leven, gevat in willekeurige momenten en schijnbaar onbeduidende dingen. Dit zijn de herinneringen die ik het meest koester, en dit zijn de dingen die kleur geven aan mijn leven. Met de zelf opgelegde verantwoordelijkheid om mijn eigen persoonlijke historicus te zijn, koos ik er toch voor om zoveel mogelijk willekeurige dingen op te schrijven en dit liet me vaker glimlachen dan ik had verwacht.

Maar er zijn te veel dagen waarop ik maar door blijf schrijven, alleen maar schrijven om de regels te vullen; die gedeelten lees ik, maar vergeet ze dan ook gelijk. Als ik alleen maar schrijf om een pagina te vullen, als ik alleen maar werk om een klus te klaren, neem ik nooit de tijd om in het moment te leven en denk ik nooit echt na over wat het hele proces zo bijzonder maakt. Ik heb te veel dagen doorgebracht met hard rennen om ergens te komen en ben vergeten te pauzeren en onderweg bloemen te planten. 

Ik heb ontdekt dat de meest betekenisvolle verhalen voortkomen uit een zinvol leven. We verzinnen geen details en grappige verhalen om te onthouden; we leven ze elke dag. En door ons leven te vullen met redenen om te glimlachen, kunnen we ook andermans verhalen verrijken. Uiteindelijk zijn het de details die een gedenkschrift maken, dus laten we wat langzamer leven en genieten van het proces, want dat is het belangrijkste onderdeel.