Eind goed, al goed

Mijn naam is Jared Ren. Ik ben geboren in de Verenigde Staten en ik ben danser bij Shen Yun Performing Arts. Dit is het verhaal van mijn gescheurde achillespees.

8 februari 2018; Sydney, Australië

De dag begon zoals elke andere dag op tournee. Omdat we een avondvoorstelling hadden, konden we 's ochtends wat langer slapen. Ik werd wakker en ging met mijn collega-dansers in Sydney winkelen en lunchen. Ik herinner me dat ik die dag behoorlijk hongerig was en dat ik twee porties at bij Pepper Lunch, wat opmerkelijk lekker was (nu ik erop terugkijk, voelde die maaltijd als een onverwacht laatste avondmaal). We gingen naar het theater, hadden dansles, aten wat en begonnen ons voor te bereiden op de voorstelling.

Tijdens mijn warming-up voor de voorstelling begon ik mijn tuimeltechnieken te oefenen, met name mijn afrondsprong - een radslagachtige techniek waarbij je benen in de lucht samenkomen, je met je armen duwt en met je voeten van de grond springt. Na de eerste sprong voelde ik wat pijn in mijn rechter achillespees, maar ik besteedde er geen aandacht aan, omdat ik dacht dat het gewoon normale pijn was van de vorige paar optredens die we hadden gedaan. Ik ging terug in de rij achter de andere dansers staan en voerde de techniek een tweede keer uit. Precies op het moment dat ik van de grond af veerde, hoorde ik een plop, als een maïskorrel die knalt in de magnetron, uit mijn rechter achillespees. Ik voelde dat er iets mis was, landde alleen op mijn linkerbeen en ging meteen op de grond zitten. Ik wist meteen wat er gebeurd was: Ik had zojuist mijn rechter achillespees gescheurd.

Choreograaf Gu Yuan, die dat seizoen met ons op tournee was, liep naar me toe en knielde voor me neer en voelde mijn beide achillespezen. Hij haalde kort adem van ontzetting en riep onmiddellijk onze groepsleider en twee van mijn mannelijke collega-dansers om me op het platform te tillen. Onze toneelmeester rende naar me toe om te kijken hoe het met me ging, pleegde een paar telefoontjes om plaatselijke artsen te laten komen om naar mijn voet te kijken en probeerde me te troosten met bemoedigende woorden.

Terwijl ik op het platform zat, keek ik met een ellendig hart toe hoe mijn collega-dansers haastig maar kalm alle formaties veranderden om mijn ontbrekende plek op te vangen. Hoewel de tijd erg krap was, kwamen mensen naar me toe om te vragen hoe het met me ging als ze in de gelegenheid waren. Mijn collega-dansers gaven me niets dan aanmoediging, zelfs in hun benarde positie dat ze op het laatste moment alle formaties moesten veranderen vanwege mijn blessure.

Terwijl de andere dansers hun laatste voorbereidingen troffen voor de voorstelling, werd ik naar een andere kamer gebracht om te wachten op de twee plaatselijke artsen die naar mijn voet zouden kijken. Terwijl ik op de dokters wachtte, hoorde ik het maar al te bekende geluid van de gong, gevolgd door de muziek van het openingsstuk die door de lucht galmde. Het voelde alsof mijn hart in stukken werd gebroken door het geluid van de gong en de tranen rolden meteen over mijn gezicht. Ik wist dat er op dat podium een plaats voor mij was, maar ik was er niet. Op dat moment realiseerde ik me hoe waardevol en belangrijk het voor me was om deel uit te maken van Shen Yun.

2 maart 2018; New York, V.S.

Na het advies van de twee artsen (en een later advies van een derde arts) vloog ik terug naar de Verenigde Staten voor een hersteloperatie aan mijn achillespees. De operatie verliep soepel en ik begon aan de lange en zware reis van herstel.

Het proces was zeer de moeite waard, omdat ik elke dag mijn eigen vooruitgang voelde. Van het gips naar de overgang naar een laars, van krukken naar weer lopen, van het lopen in een laars naar het lopen op gymschoenen, het herstellen van mijn normale manier van lopen na het mank lopen, naar hardlopen en uiteindelijk springen.

Om eerlijk te zijn waren mijn verwachtingen over wat ik in de toekomst nog zou kunnen als danser in het begin nogal somber. Ik dacht dat als ik gewoon kon rennen, wat gemakkelijke sprongen kon maken en in groepsdansen kon dansen, dat al mooi zou zijn. Maar elke stap in mijn herstel gaf me meer hoop voor de toekomst. Met een geleidelijke toename van kracht en flexibiliteit kwam dat stralende licht aan het einde van de tunnel steeds dichterbij. Met de hulp van fysiotherapie en veel zittende meditatie, was ik in staat om veel sneller te herstellen dan de dokters en therapeuten hadden verwacht. Tegen het einde van de vierde maand na mijn operatie was ik klaar om terug te keren naar het gezelschap.

Heden 2024

Zes jaar geleden had ik het gevoel dat mijn wereld was ingestort, maar vandaag gaat het nog steeds goed en kan ik met een glimlach terugkijken op die ervaring. Mijn sombere verwachtingen bleken slechts dat te zijn: verwachtingen, geen realiteit. In al die jaren ben ik in staat geweest om volledig te herstellen en zelfs mijn vroegere technische vaardigheden te overtreffen. Hoewel die periode na mijn blessure zwaar was, was het ook een tijd van groei. Het gaf me alle tijd om na te denken.

Het leven als danser is er inherent een van pijn en vermoeidheid. We verlangen er vaak naar om uit te slapen en al onze problemen te vergeten. Met elke dag vroeg opstaan om ons vak te beoefenen en soms laat naar bed gaan vanwege strakke repetities, verlangen we vaak naar een leven van uitslapen en vroeg naar bed gaan. Door de pijn van het stretchen, het branden van onze longen tijdens het dansen en de pijn over ons hele lichaam de volgende dag, wensen we niets liever dan een leven van rust en comfort. Maar als we krijgen wat we denken te willen, zouden we dan echt gelukkig zijn?

Tijdens mijn herstelproces kon ik bijna elke dag uitslapen, had ik geen dansleraar die me corrigeerde en hoefde ik mijn flexibiliteit of uithoudingsvermogen niet tot het uiterste te drijven, maar ik was buitengewoon ongelukkig. Ik realiseerde me dat ontspanning en comfort weliswaar kortstondig geluk kunnen brengen, maar dat het veel belangrijker is om te doen wat betekenisvol voor je is en uiteindelijk leidt tot een goed, gelukkig en vervullend leven. Hoewel ons gewone leven zwaar en vermoeiend kan zijn, begrijpen we het belang van wat we doen; we weten dat we deel uitmaken van iets dat veel groter is dan onszelf. Toen al die pijn en vermoeidheid weg waren, was er een enorme, gapende leegte in mijn leven.

    

Ik herinner me dat een collega-danser tegen me zei toen ik terugkwam bij het gezelschap: “Je humeur is zoveel beter geworden.” Ik glimlachte en antwoordde: “Natuurlijk, omdat ik nu echt begrijp hoe kostbaar deze plek voor me is en hoe klein mijn eigen conflicten in vergelijking daarmee zijn. Ik ben echt blij dat ik hier ben.” Terugkijkend was mijn blessure misschien toch niet helemaal verkeerd geweest, of zoals een van de toneelstukken van Shakespeare heet, eind goed, al goed.

 Dit artikel verscheen oorspronkelijk op de website van de Shen Yun Community. Lees het hier.