Wat ik zal missen aan Australië

Ik typ dit zittend bij Gate 25 op het vliegveld van Sydney, klaar om op onze vlucht naar Taiwan te stappen. Wij van Shen Yun World Company hebben net 32 voorstellingen in Down Under gegeven, waarbij we zes weken op het eiland continent hebben doorgebracht. We hebben enorm veel genoten van de zon en het zo typische geluid van Australisch applaus (daar kom ik nog op terug).

En dat is de reden voor deze lijst van dingen, in geen bijzondere volgorde, die ik zal missen aan Australië met ook een paar … niet zo onmisbare dingen.

Zal missen: Het kunnen koken en wassen van kleren in onze eigen appartementen.

Zal missen: Het uitzicht vanuit het hoogste hotelgebouw dat uitkijkt op de Goudkust.

Zal missen: Langs de Swan River naar King’s Park fietsen en de gratis bussen die door Perth heen rijden. Een van onze beste rustdagen van de tournee!

Zal niet missen: Bovenop een wastafel klimmen om me snel om te kleden op een randje op schouderhoogte in het Regal Theatre in Perth en tegelijkertijd lampen op hoofdhoogte ontwijken. Maar bij de negende voorstelling was dit al zo gewoon geworden dat snel-omkleden een makkie was geworden.

Zal missen: De oude trams die door het chique stadscentrum van Melbourne rijden - een vreemde maar harmonieuze botsing tussen oud en nieuw.

Zal niet missen: Irritante eksters bij hotels die het altijd, ALTIJD, voor elkaar kregen om me, eerder nog dan de wekker, wakker te maken.

Zal missen: De manier waarop iedereen buiten op teenslippers loopt en in korte broek.

Zal missen: Het oversteekknopje voor voetgangers dat een geluid maakt van “Jooo - dagadagadagadagadaga…” (Je weet wat ik bedoel als je dat ooit hebt gehoord.)

Zal niet missen: Het half uur tijdsverschil met Adelaide… dat heeft bij ons wel een paar keer voor verwarring gezorgd.

Zal missen: Alle Britse namen! Perth, Melbourne, Victoria, Queen Victoria Market, Mary Street en kom op zeg, Queensland? Zo veel eerbied voor de kroon. De Southbank van Brisbane deed me heel erg denken aan de Southbank van Londen, met name door het gigantische reuzenrad. Als Brit kan ik wel zeggen dat dit bijna als Engeland aandoet – maar dan met lekker weer.

Zal missen: Meer van hetzelfde; eindelijk de termen “vuilnisbak,” “lift,” en “chips” kunnen zeggen zonder verkeerd begrepen te worden. Maar kan nog steeds niet wennen aan “tomatensaus.”

Zal niet missen: Je weet nooit aan welke kant een koelkastdeur opent.

Zal missen: Australische zuivel - de beste!

Zal missen: bubbeltjesthee - en voordat je zegt, “He, gaan jullie nu niet naar Taiwan?” Moet ik toevoegen dat die met Australische melk wordt gemaakt.

Zal niet missen: Een opstandige maag gisteren van alle Australische melk waarvan ik met moeite kon scheiden.

Zal missen: Australische biefstuk! Toen ik in een MegaMac beet dacht ik dat ik in een steak beet.

Zal missen: Superschone vliegvelden!

Zal missen: Optreden voor officieel 101% uitverkochte zalen in het Lyric Theatre in Sydney.

Zal missen: Het geluid dat een Australisch publiek maakt dat het heerlijk vindt om eens lekker te lachen tijdens onze grappigere dansen. Het is een heel bijzonder geluid, anders dan het ultra-gereserveerde Japanse publiek dat hun mond bedekt om te giechelen en anders dan het hartstochtelijke Koreaanse publiek dat op de maat van de muziek meeklapt. Het gelach van Australiërs is meer een hartelijk gebulder, met name nadat ik de Rode Garde soldaat in zijn gezicht mep.

Zal niet missen: Leeshai Lemish, onze ceremoniemeester, zal het zeker niet missen om 36 uur lang de vrachtwagen met rekwisieten door de woestijn te rijden en op het nippertje - en soms niet op het nippertje - afgedwaalde kangoeroes op de snelweg te raken terwijl de rest van ons gezelschap met het vliegtuig vloog.

Zal missen: De mevrouw op de eerste rij aan de Goudkust, die uit haar stoel sprong toen het gordijn viel, haar handen voor zich samenvouwde in een heshi-gebaar (ook al was ze niet Aziatisch) en herhaaldelijk met haar lippen de woorden “heel erg bedankt” vormde met een onmiskenbare schittering in haar ogen. Dat raakte me gewoon. Een glimlach van iemand uit het publiek maakt het allemaal de moeite waard.

Zal missen: De plaatselijke gastorganisatie die zo ontzettend goed voor ons gezorgd heeft! Kostuumdames, podiumproductie team, voedsel team… en alle anderen die zo hard gewerkt hebben aan de promotie en de beveiliging maar wiens namen we nog steeds niet kennen. Onze vrijwillige buschauffeurs die ons soms wel zes keer op een dag rondreden van het hotel naar het theater, tijdens uitjes en eten. Absoluut geen geklaag gehoord, gewoon de hele dag een grote glimlach.

Met dank aan de Australische Falun Dafa Vereniging. We hadden dit allemaal helemaal niet zonder jullie kunnen doen. En bedankt Australië voor een tournee die geen winter was maar een en al zonneschijn. Taiwan, we komen er aan!