Mythistorie begint

Lang, lang geleden – niet in een land zonder tijd, maar in een tijd toen land nog niet bestond – was er niets in het universum behalve een reusachtige eivormige entiteit.

In dat ‘ei’ waren de tegengestelde krachten yin en yang helemaal door elkaar heen gehusseld; het was echt een rotzooitje. Maar na verloop van tijd verwekten de interactie tussen verschillende substanties en energieën uiteindelijk een schepsel: een ruige, gehoornde reus genaamd Pan Gu.

Pan Gu (pan goo) sliep en groeide 18.000 jaar lang. Op een dag werd hij plotseling wakker. Hij opende zijn ogen, maar zag niets dan inktzwarte duisternis. Hij spitste zijn oren, maar hoorde slechts een oorverdovende stilte. Pan Gu vond zijn troosteloze omgeving erg verontrustend.

Het kollossale ei

Pan Gu toverde gauw een magische bijl tevoorschijn en liet die met een machtige klap op het ei neerkomen. Het ei spleet met een donderklap in tweeën. Beetje voor beetje vielen yin en yang uit elkaar. Al het donkere en zware zonk naar beneden en vormde zo de aarde. En de rest, het lichte en heldere, zweefde omhoog om de hemelen te vormen.

Maar Pan Gu was bang dat de twee halve eischalen zich weer zouden sluiten en daarom bleef hij tussen de twee delen staan om ze uit elkaar te houden. De hemel steeg elke dag drie meter hoger, en de aarde werd elke dag drie meter onder hem steeds dikker. Pan Gu groeide zelf ook drie meter per dag, gewoon om het groeiende uitspansel bij te houden en zijn positie vol te houden.

Het was een eenzame en veeleisende klus. De gewetensvolle reus zwoegde zo nog zes miljoen vijfhonderd en zeventigduizend dagen door, oftewel nog 18.000 jaar lang, totdat hij zeker wist dat de vele domeinen eindelijk gestabiliseerd waren. Toen legde Pan Gu zich met een donderende klap te ruste en stierf.

De ultieme opoffering

Toen de vermoeide Pan Gu omviel, voltrok zich een wonderlijke transformatie: zijn laatste adem veranderde in wind en wolken; zijn stem veranderde in de rollende donder; zijn linkeroog laaide op als de zon en zijn rechteroog veranderde glanzend in de maan; zijn haar en baard vormden de sterren van de Melkweg; zijn ledematen en handen en voeten transformeerden in enorme bergen en het bloed dat door zijn aderen stroomden werden waterstromen en rivieren; zijn vlees converteerde tot vruchtbaar boerenland, zijn botten veranderden in edelmetalen en edelstenen; zijn tanden en nagels werden glanzende metalen; zijn huidharen ontloken tot weelderige vegetatie; en het zweet van zijn lange zwoegen viel als regenwater in de wereld der stervelingen.

Volgens sommigen is de geest en ziel van Pan Gu nooit overleden maar getransformeerd in mensen, waar het eeuwenoude Chinese geloof vandaan komt dat mensen de bezieling zijn van alle materie.

Pan Gu offerde zijn leven op om de wereld te scheppen en zijn lichaam om die wereld rijker en mooier te maken. Nu stralen er hemellichamen in de lucht, kent de aarde de contouren van enorme bergen en rivieren en is er flora en fauna in overvloed. En Pan Gu, de reuzen god die uit een ei kwam, is nergens meer, en tegelijkertijd ook overal.

Het oude China was een land waar zowel goden als stervelingen leefden en zo een goddelijke geïnspireerde cultuur ontstond. En daarom zijn de vroegste Chinese geschiedenis en mythologie geheel met elkaar vervlochten. Onze nieuwe serie “mythistorie” laat u kennismaken met de belangrijkste figuren uit China’s wonderlijke legendes.