Artiest in de schijnwerpers: Michelle Lian

Michelle Lian

Geboren in Taiwan

Treedt op met Shen Yun sinds 2013

“Laat je kunst zacht zijn—zacht genoeg om te genezen, eerlijk genoeg om het hart te raken.

Wees moedig van geest—standvastig in stormen, niet bang om weer op te staan en opnieuw te beginnen.

Verlies nooit de vonk in jezelf, de kinderlijke verwondering, de glimlach en de diepere waarheden die je bij iedere stap op het podium houvast geven.”

 

 

Hoe ben je bij Shen Yun terechtgekomen en waarom wilde je er deel van uitmaken?

Ik ben geboren in Taiwan. Van kinds af aan hebben mijn ouders, die het geloof van Falun Dafa beoefenen, zich dag en nacht onvermoeibaar ingezet om aandacht te vragen voor de vervolging van Falun Dafa-beoefenaars in China. Hoewel Taiwan slechts ongeveer 160 kilometer van China ligt, zijn onze politieke systemen heel verschillend. Falun Dafa wordt in China op wrede wijze vervolgd, maar in Taiwan wordt het vrijelijk beoefend en is het erg populair. Als klein meisje wilde ik op mijn eigen manier iets doen om te helpen.

Toen ik zes jaar oud was, zag ik Shen Yun voor het eerst en toen viel bij mij het kwartje. Ik dacht: “Zo kan ik het doen. Dit is mijn manier om mijn stem te laten horen: door middel van dans.” Vanaf die dag begon ik munten te sparen in een klein zakje. Ik wilde genoeg munten sparen voor mijn droom: een vliegticket naar de VS kopen en auditie doen voor de Fei Tian Academy of the Arts, waar studenten de kans krijgen om met Shen Yun op te treden.

Op een dag zag mijn vader mijn buideltje. In plaats van alleen maar geamuseerd te zijn, verraste hij me volledig: hij besloot ons hele gezin naar de Verenigde Staten te verhuizen, zodat ik die droom kon najagen. Toen ik zag hoeveel vertrouwen mijn ouders in mij hadden, werd ik nog vastberadener. Vanaf dat moment was lid worden van Fei Tian en deel uitmaken van Shen Yun niet alleen mijn droom, maar ook mijn manier om hun liefde te eren en hun missie voort te zetten.

    

Wat vind je het leukste aan optreden op het podium?

Er is een moment dat het orkest begint te spelen en de lichten aangaan, maar voor mij wordt alles dan stil. Op dat moment ben je niet langer ‘jezelf’ – je wordt onderdeel van iets groters, een pure uitdrukking van de vriendelijke en opbeurende boodschap die we met het publiek willen delen.

Wat is een onverwachte vreugde van het toeren?

Inpakken. Ik slaag er altijd in om alles in mijn koffer te proppen. Het is een hele klus, maar op de een of andere manier geeft het een vreemd soort voldoening. (Wat is je beste tip voor het inpakken?) Gebruik zakjes en ritssluitingszakjes voor elke categorie kleding. Duw ze samen tot compacte eenheden om ruimte te besparen en je bagage er netjes uit te laten zien. Je weet nooit wanneer de veiligheidsdienst op het vliegveld je koffer wil openen.

Wat is het verschil tussen klassieke Chinese dans en andere dansvormen?

Klassieke Chinese dans is uniek omdat het niet alleen een fysieke kunstvorm is, maar ook een belichaming van letterlijk duizenden jaren Chinese cultuur en filosofie. Elke beweging begint met de geest, de ziel en het hart, voordat deze vorm krijgt. De danstechniek, de vorm, dient om diepere ideeën uit te drukken.

Om dit goed te kunnen dansen, train je dus niet alleen je lichaam, maar verrijk je ook je kennis van geschiedenis, literatuur, esthetica en vooral deugdzaamheid. Je hebt natuurlijk kracht en flexibiliteit nodig, maar ook nederigheid, geduld en kennis. Ik denk dat de balans tussen fysieke vaardigheden en innerlijke ontwikkeling klassieke Chinese dans zo uniek en diepgaand maakt.

Wat doe je om jezelf te concentreren voor een optreden?

Voor een optreden drink ik een dubbele espresso, strek ik mijn ledematen, warm ik mijn gewrichten op en herinner ik mezelf eraan om los te laten – om me niet meer zo bewust van mezelf te zijn en één te worden met de voorstelling.

Hoe kom je tot rust na een optreden? 

Na een voorstelling luister ik graag naar podcasts, maak ik aantekeningen over nieuwe kennis of geniet ik van een rustig moment met de mensen die mij dierbaar zijn.

Wat is je favoriete hobby of tijdverdrijf, en waarom?

Ik vind het geweldig om willekeurige weetjes over de wereld te leren. Deze kleine verrassingen geven mijn hersenen een kleine dopamine boost.

Heb je tips voor zelfzorg om in topconcitie te blijven?

Slapen en glimlachen. Dat is waar ik momenteel ook aan werk.

Wat is het meest memorabele personage dat je op het podium hebt gespeeld?

De jonge dame Yingtai uit The Butterfly Lovers. Dat was een van de meest spannende en zenuwslopende rollen die ik ooit heb gespeeld. Ik moest wisselen tussen een meisje zijn en een meisje dat zich als jongen vermomde, met twee razendsnelle kostuumwisselingen die elk slechts ongeveer vijf seconden duurden. Op die momenten was er geen tijd om na te denken, alleen om te handelen. Het ene moment ben je Yingtai, de vermomde student, het volgende moment ben je weer haar ware zelf, terwijl het verhaal gewoon doorgaat. Als je ook maar even een moment niet oplet, is het verhaal verpest. Het was tegelijkertijd angstaanjagend en opwindend.

Als je een superkracht zou hebben, wat zou dat dan zijn?

Het zou een cognitieve superkracht zijn. Ik zou graag alles meteen willen begrijpen: talen, emoties, zelfs de redenen waarom mensen doen wat ze doen. Ik denk dat het leven dan eindeloos fascinerend zou worden en dat ik op een dieper niveau contact zou kunnen maken met anderen.

Als je jezelf in drie woorden zou kunnen omschrijven, welke zouden dat dan zijn? 

Emotioneel, empathisch, introvert.

Wat is je favoriete stad om te bezoeken tijdens een tournee?

Kyoto, nog steeds Kyoto, zelfs na er zo vaak te zijn geweest. De drukke straten naast de rust van de Kamo-rivier, de schuchtere zwerfkat die snuffelt naar yakizakana, gegrilde vis, en het warme licht dat door de houten ramen naar binnen valt – het maakt allemaal deel uit van deze charmante, schilderachtige stad. En natuurlijk is alles daar zo comfortabel.

Wat is de meest memorabele reactie van het publiek? 

Toen onze presentator aankondigde dat het tijd was voor de pauze, riep een kind luid: “AWWW KOM OP!!!” Het hele publiek lachte, en wij achter de schermen ook.

Wat is volgens jou het hoogste niveau van dans of kunstenaarschap? 

Voor mij is dans op het hoogste niveau wanneer het een vorm van genezing wordt. Dat is wanneer je niet hoeft te spreken of zelfs maar in de buurt van iemand hoeft te zijn, maar je dans hen toch raakt, kalmeert, inspireert of zachtjes iets in hun hart doet ontwaken.

Het gaat verder dan techniek, verder dan perfecte lijnen. Het is wanneer je lichaam de manifestatie is van iets puurders: oprechtheid, mededogen, verdraagzaamheid. En op dat moment voelt het publiek dat ook. Die stille verbinding is de hoogste vorm van kunstenaarschap die ik me kan voorstellen.

Als je met je jongere zelf, die net begint als artiest, zou kunnen gaan zitten, wat zou je haar dan vertellen? 

Ik zou haar zeggen: wees lief voor jezelf. Niet door jezelf excuses te geven, maar door jezelf toe te staan te falen zonder zelfhaat, jezelf toe te staan te rusten zonder schuldgevoel, en door te gaan voor puur artistiek streven, niet uit angst om achterop te raken.

En ik zou haar ook heel serieus zeggen: Train je kern.

Ja, je fysieke kern. Je buikspieren, onderrug, diepe stabiliserende spieren. Zonder kern-kracht verliezen je sprongen hoogte, verlies je balans bij het draaien en kun je zelfs niet meer goed ademen. Kern-training voelt repetitief en weinig glamoureus, maar ondersteunt stilletjes alles, net zoals karakter dat doet in het leven.