Dromen volgen, bergen beklimmen

Vroeger zei men: “Een droom is slechts een vergeten werkelijkheid.” Tijdens mijn opleiding om professioneel danser te worden, heb ik zeker geleerd dat als we de moed hebben om onszelf uit te dagen, onze dromen net iets eerder werkelijkheid worden.

Het is gemakkelijk om een droom te hebben, maar niet iedereen heeft de moed om net een extra stap te zetten om die waar te maken. Mensen deinzen vaak al terug voordat ze die stap hebben gezet, ontmoedigd door het onbekende. Want die ene stap kan je natuurlijk de afgrond in doen storten, of je triomfantelijk hoog over bergen doen zweven. In het ogenblik voor die ene stap, weet je nog niet echt wat je tegen zal komen.

Voor wat het waard is, mijn moeder denkt dat ik al veel bergen heb beklommen. Ze zei, “voordat je begon met dansen, struikelde je over je eigen voeten. En nu kan je een salto maken tijdens het vallen van een hoed!” Eerlijk genoeg.

Zes jaar geleden maakte ik een persoonlijk keerpunt mee en nam ik mijn eerste stappen in de danswereld. Ik kan nog niet stellen dat ik de berg al heb beklommen, maar ik weet zeker dat ik geen afgronden in ben gevallen. Ik weet niet wanneer ik de hoogste bergtop zal bereiken, en of ik zelfs ooit de hoogste piek zal vinden, maar ik heb al veel gewonnen tot nu toe.

Voor mij was de meest verraderlijke berg de luchtsalto. Terwijl mijn klasgenoten bliksemsnel vooruitgang boekten, kon ik slechts staren als de instructeur een demonstratie gaf. Ik dacht dan: “Til ik nu eerst mijn rechterbeen of mijn linkerbeen op? Hoe krijgt hij zijn voeten boven zijn hoofd zonder op de grond te smakken? Waarom raken zijn handen de grond niet?” Zelfs als ik de vragen die mijn gedachten vertroebelden kon beantwoorden, dan nog had mijn lichaam moeite om dat begrip om te zetten in actie. Ik wilde mijn rechterbeen eerst laten schoppen, maar mijn linkerbeen reageerde als eerste.

Ik zal mijn eerste geslaagde luchtsalto nooit vergeten. Die voltrok zich op een zondagmiddag. Ik had een paar blauwe oefenmatten over de gehavende vloer van de dansstudio gegooid. De laatste zonnestralen lieten het duct tape (en het zweet) glinsteren waarmee de scheuren in de matten waren bedekt. Na mezelf urenlang tegen de vloer aan gegooid te hebben, was “geef gewoon op” de enige coherente gedachte die helder opklonk uit de modderpoel van mijn gedachten. Ik staarde boos naar de zwarte, plakkerige, zweterige vierkante stukken schuim en stelde mezelf de vraag: “Ga ik nu echt zo opgeven?”

Ineens schoot er een scheut energie door mijn lichaam. Ik rende, ik sprong…en ik landde een seconde later met beide benen op de grond, zonder te vallen! Veilig! Volledig uitgeput, tot mijn gezichtsspieren aan toe, wist ik nog ergens de kracht vandaan te halen voor een glimlach. Het is een prachtige herinnering, maar waarschijnlijk is het slechts een van de vergezichten die ik tegen zal komen tijdens het beklimmen van nog hogere bergen.