LA VOCE DI NEW YORK: 'Shen Yun; een magische en verleidelijke ervaring in New York'

In het midden van een van de somberste periodes in de Amerikaanse geschiedenis, kwam mijn beslissing om wat licht in jullie levens te brengen als gevolg van een recente voorstelling die ik bijwoonde in het Lincoln Center. Binnen de grenzen van onze huizen of appartementen tijdens de winterkou, en voordat de knoppen beginnen te bloeien, is er een belofte van positieve verandering - al is het maar voor een paar uur.

Als verstokte New Yorker, zij het een ietwat uitgebluste, komt het zelden voor dat ik een voorstelling meemaak die elke beschrijving tart; dat wil zeggen, een die mijn vermoeide zelf overweldigd, opgewonden en volledig gebiologeerd heeft. Dat was het geval na het bijwonen van Shen Yun, een van de meest adembenemende shows van de stad, die van 6 tot 17 maart in het Lincoln Center te zien was.

In het verlengde van een vakantiecadeau voor mijn 8-jarige kleindochter, besloot ik kaarten te kopen voor iets anders dan de Mary Poppins verscheidenheid aan films, omdat ik eindelijk mijn grenzen heb bereikt wat betreft de “meeste” dingen die te maken hebben met entertainment voor de jongere generatie. Ik heb mijn kritische grens meer dan eens bereikt. De chagrijn in mij steekt zijn lelijke kop weer op!

Waar ik echter niet op voorbereid was, was de buitengewone magie, het visuele feest en de verleiding van het podium toen de dansgroep van Shen Yun door het scherm sprong, de mogelijkheid tot vliegen opriep en de kijker een eindeloze stroom van verbeelding gaf terwijl ze nadachten over de vele mogelijkheden van het leven - nu er nog hoop is.

Na het zien van een groot aantal teleurstellende producties ben ik gaan begrijpen dat wij de leerlingen zijn op het pad van een regisseur, gespeeld door een cast van personages die zijn of haar voorbeeld volgen. Film en theater laten slechts zoveel verbeelding toe als de regisseur vraagt, vaak met grenzen die worden gesteld door de producenten die het eindproduct financieren. Zoals ik heb geleerd, speelt de politiek ook een grote rol bij het bepalen van wat er wordt uitgebracht, wanneer en via welke distributiemiddelen. Studiohoofden oefenen hun invloed uit op gebieden buiten de slaapkamer, hoewel de intriges waarover we het afgelopen jaar hebben gehoord ons hebben doen afvragen of er tijd is voor “werk”.

Als New Yorkers hebben we het voorrecht om binnen handbereik toegang te hebben tot een grote verscheidenheid aan toneel-, muziek- en filmproducties. We zijn van nature selectief en gevoelig geworden voor ondermaatse producties en verspreiden onze persoonlijke recensies naar iedereen die maar wil luisteren. Door de jaren heen heb ik gemerkt dat er veel meer zelfbenoemde “filmcritici” in de M2, 3, 4 bus en de 4, 5, 6 treinen zitten dan diegenen die voor de New York Times schrijven.

Daarom dacht ik, toen ik voor het eerst de TV reclames voor Shen Yun zag, dat iedereen die hun verrukking uitte ingehuurd was door de PR mensen van Shen Yun. Mannen, vrouwen en kinderen die allemaal eindeloze hoeveelheden enthousiasme uitten, leken wel een Hollywood hype met “acteurs” die rechtstreeks van de centrale casting waren ingehuurd. Nou, hoe erg ik het ook vind om dit toe te geven, ik had het mis.

Nadat de eerste dansers het podium op waren gesprongen, was het duidelijk dat dit iets zeldzaams was. In het recente verleden zijn we allemaal geconditioneerd om slechts kleine doses schoonheid te ervaren dankzij de inmenging van technologie in onze natuurlijke wereld. Wat ik begon te waarderen - en vele anderen hebben dat ook gedaan - was een gevoel van hoop, van mogelijkheden, van een kracht in ons allemaal om verder te gaan dan de grenzen die door de maatschappij zijn gesteld. Alsof deze euforische emoties nog niet genoeg waren...

    

Toen mijn kleindochter en ik het David Koch Theatre at Lincoln Center verlieten, werden we tegengehouden door een vrouw die ons wilde interviewen voor Chinese TV. Mijn innerlijke kind was in volle kracht, onthuld voor de wereld om te zien. Gelukkig had ik de vooruitziende blik om lippenstift aan te brengen toen ik de zaal verliet. Wat volgde was een toevallige ontmoeting met Lei Xi, wiens dochter nu lid is van het Shen Yun Dansgezelschap, en Pingyi Noto, de VP van Shen Yun Promotions International.

Fragmenten uit Lei Xi's betrokkenheid bij Shen Yun:

Het was door de sterke betrokkenheid van haar dochter bij dans dat ze in aanraking kwam met Shen Yun. Ze beschrijft de boodschap van dit ongewone gezelschap als een “spoedcursus in de Chinese cultuur” en een die haar leven en haar aangeboren liefde voor de geschiedenis ervan heeft beïnvloed. Haar dochter studeerde vanaf haar vroege jeugd dans en werd op 17-jarige leeftijd toegelaten tot Shen Yun's wereldwijd rondreizende gezelschap. Lei heeft het gevoel dat ze meer heeft geleerd over de Chinese cultuur door de betrokkenheid van haar dochter dan door geboren en getogen te zijn in Shanghai.

Pingyi Noto heeft meer inzicht gegeven in de geschiedenis van het gezelschap:

In 2006 kwam een groep klassieke Chinese artiesten samen in een poging om de goddelijk geïnspireerde cultuur van China van voor de communistische overheersing nieuw leven in te blazen. Shen Yun trad voor het eerst op in New York in 2007 en in 2009 begon het gezelschap met tournees over de hele wereld.

Om verder te gaan, merkt ze op dat zoals de Culturele Renaissance die plaatsvond in Florence in de 14e eeuw hoop en steun gaf in de donkere eeuwen, hetzelfde ook geldt voor Shen Yun, door velen beschouwd als een culturele renaissance.

Vanuit een vastgoedperspectief en door mijn samenwerking met Sotheby's zijn we in de loop der jaren overspoeld met Chinese kopers en verkopers die staan te popelen om te profiteren van de lucratieve markt vanuit een investeringsperspectief. Verscheidene makelaars in mijn bedrijf zijn zelfs experts geworden in de Chinese markt en maken regelmatig buitenlandse reizen met hun klanten in een poging om vastgoed vanuit een ander gezichtspunt te begrijpen.

Concluderend en zoals eerder gezegd, hebben we allemaal dringend behoefte aan een instant fix, een wondermiddel voor het dagelijkse nieuws dat we moeten verdragen. Het klimaat in dit land is somber geworden en middelmatigheid vervangt hoge verwachtingen, hoop en beloftes voor onszelf, onze kinderen en kleinkinderen. Er moet een manier zijn om deze gevoelens van wanhoop weg te nemen.

Mijn advies is om te proberen entertainment, film, muziek en theater in uw dagelijks leven te brengen. Het kan zeker geen kwaad!

Origineel artikel: https://lavocedinewyork.com/en/new-york/2019/02/17/shen-yun-a-magical-and-seductive-experience-in-new-york