Ontvoerd door een menseneter

“Wanneer het leven je limoenen geeft, moet je limonade maken!” Maar wat als je geen water en suiker hebt? Soms kan ik het niet laten om mijn wenkbrauwen te fronsen. Maar nadat ik de benarde situatie van de karakters bekeken heb in onze op verhalen gebaseerde dansen, lijkt mijn citroenachtige dag niet meer zo zuur.

Sinds ik bij Shen Yun kwam, heb ik verschillende gewone burgers gespeeld die traumatische gebeurtenissen doormaken. Ik ben uitgescholden door dieven, bedreigd door tijgers, ik overleefde tsunami’s, aardverschuivingen, meteoor inslagen… noem het maar op.

Zo speelde ik bijvoorbeeld in Chang'e Flies to the Moon een klein meisje dat wandelt met haar grootvader. Plotseling veranderen acht gigantische vogels in brandende zonnen, die een hittegolf van meer dan 700+ Fahrenheit veroorzaakt. De dorpelingen probeerden verwoed om af te koelen, maar het bleef steeds warmer worden. Ik sleepte mijn grootvader weg van de menigte, maar de oude man kon de hitte niet meer verdragen en stortte in van uitdroging.

Net wanneer alle hoop verloren is, komen de voormalige maangodin Chang’e (uitgesproken als “Chang Uh”) en haar sterfelijke echtgenoot Houyi, te hulp. Houyi was vastbesloten om de zonnen uit de lucht te schieten, dus kreeg hij een machtige boog en begon te schieten. Maar wanneer hij zijn boog richt op de laatste zon, overtuigd Chang’e hem ervan de laatste zon in de lucht te laten. Houyi redde de dag en alle dorpelingen – waaronder ook mijn grootvader, die uiteindelijk terug bij bewustzijn is gekomen – leefden nog lang en gelukkig.

In 2011 speelde ik een verkoper in The Heroic Lu Zhishen. Ik was op zakenreis met mijn handelsgroep toen een groep bandieten ons overviel.  Geschrokken renden we voor ons leven.

We botsen toen letterlijk op Lu Zhishen. De monnik was nog een beetje dronken; hij was net verbannen uit zijn klooster omwille van het drinken van alcohol. Hij draaide en gromde opvliegend, maar het leek wel alsof de botsing wat verstand bij hem terugbracht. Toen we hem smeekten voor bescherming tegen de hooligans, deed hij dit met plezier. Gelukkig was vechten met de vuisten een specialiteit van Lu en de dronken monnik sloeg de schurken neer zonder te zweten.

Het laatste seizoen kwam ik weer een andere ramp tegen, afkomstig uit een episode van de klassieke roman Reis naar het Westen. Mijn verhaal begint als volgt:

Op een dag slenterden we met een groep jonge meisjes langs de rivier. Ik huppelde gelukkig rond met mijn geliefde parasol, terwijl mijn vrienden op zoek waren naar zeeschelpen. Plotseling wordt een golf omhoog gestuwd en duikt er een reus op. Hij toonde z’n tanden en gromde (of was dit zijn maag die gromde?). Voor ik het wist sloeg de bruut mij over z’n schouder als een zak aardappelen, snelde naar de rivier en slingerde mij in de duistere diepten.

En wat gebeurde er met het kleine parasol meisje? Heeft het beest haar vet gemaakt vooraleer hij haar bereidde of heeft hij haar ter plaatse verslonden?

Gelukkig kunnen zelfs mensetende monsters gezegend zijn met het veranderen van hart. Met hulp van de Bodhisattva werd de menseneter een Boeddhist, die zich bij Zhu Bajie en de Apenkoning aansloot om Tang Monk te beschermenin zijn queeste naar de heilige geschriften. Ik, het kleine meisje, keerde terug naar mijn familie en vrienden terwijl de menseneter, nu bekend als Sand Monk, zich aansloot bij de andere Boeddhistische pelgrims op hun reis.

Dus, zal dit dan het einde zijn van mijn nachtmerries? Welke uitdagingen zal ik moeten aangaan in het 2014 seizoen?