Op daken springen: maak kennis met eerste soliste Kaidi Wu

Danseressen Diana Teng en Kaidi Wu ontmoetten elkaar 10 jaar geleden in New York. Ze hebben samen de wereld rondgereisd, samen opgetreden en maandenlang vele uren samen in bussen, vliegtuigen en hotels doorgebracht. Maar nu gaat Diana er voor het eerst voor zitten om meer te weten te komen over de achtergrond van haar vriendin Kaidi, die beter bekend staat als de Godin van de Maan dan als een jong meisje dat van daken springt in een Chinees plattelands dorp. 

De jeugd

 DT: Laten we bij het begin beginnen. Je bent geboren in China, nietwaar? Wanneer heb je je land verlaten?

KW: Ja, ik ben geboren in de provincie Hebei en op tienjarige leeftijd verhuisd naar Toronto, Canada. Het was vijf dagen voor mijn verjaardag, en ik herinner me dat het de meest ongemakkelijke verjaardag was die ik ooit heb gehad. Ik was helemaal niet hecht met mijn ouders - we waren zeven jaar van elkaar gescheiden geweest. Ze zongen ‘happy birthday’ en ik zat daar maar voor de taart en voelde geen enkele emotie.

DT: Hoe was je verjaardag anders dan je verjaardagen in China?

KW: Nou, ik vierde het meestal met een stel mensen, waaronder mijn neefjes en nichtjes - drie meisjes en een jongen - tante, oom en grootouders, dus het was echt feestelijk. In Canada was ik alleen. En mijn ouders, die als vreemden aanvoelden.

DT: Wat is het verhaal daar achter?

KW: Mijn ouders moesten me achterlaten toen ik een paar jaar oud was. Ze waren op de vlucht voor de vervolging door de Chinese Communistische Partij. Mijn beide ouders beoefenden Falun Dafa (een spirituele discipline die de morele principes van waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid benadrukt). Toen in 1999 de vervolging van Dafa uitbrak, zagen ze mensen om hen heen gearresteerd worden in huizen of verdwijnen in werkkampen. Sommige mensen die ze kenden werden zelfs gemarteld en vermoord omdat ze hun geloof niet wilden opgeven.

Mijn ouders besloten naar Canada te vluchten op zoek naar religieuze vrijheid en een beter leven. Ze wilden niet dat ik de eerste ontberingen van een nieuw leven in een heel ander land moest delen, dus besloten ze om alvast een begin te maken en zich eerst te vestigen. Ik verhuisde naar mijn andere familieleden die op het Chinese platteland woonden en zij hebben mij opgevoed in mijn vroege jeugd. Ik was zo jong toen alles gebeurde; ik herinner me nauwelijks iets. 

DT: Het spijt me dat te horen. Gelukkig ben je  nu herenigd met je ouders. Was je toen heel hecht met je andere familieleden?

KW: Ja, ik was vooral close met mijn neefjes en nichtjes, die ongeveer even oud waren als ik. We hebben veel gezamenlijke jeugdherinneringen, samen met mijn tante, oom en grootouders. Op het platteland woonden we naast elkaar op een gemeenschappelijk erf. Mijn neefjes, nichtjes en ik bezochten elkaar vaak door op de daken te klimmen.

DT: Op het dak klimmen! Klinkt als een Peter Pan avontuur. Was dat om te spelen of was daar echt een ingang van het huis?

KW: Dat was eigenlijk een in- en uitgang. In die huizen was er een ladder die naar het dak ging, zodat je naar boven kon klimmen en over een klein pad kon lopen dat op de daken was aangelegd. Het was makkelijk om de kamers van mijn neven en nichten binnen te sluipen. Daarnaast gebruikten we het dak om in de herfst de maisoogst te drogen.

DT: Dat klinkt echt leuk. Hoe was je leven toen? Was het schokkend voor je toen je naar een nieuwe omgeving verhuisde?

KW: Nou, ik was zo jong toen ik bij mijn oom en tante introk, dat het plattelandsleven alles was wat ik kende voordat ik naar Canada ging. In China gingen we van 7.30 tot 19.30 uur naar school. De elektriciteit viel vaak uit, zodat we kaarsen moesten aansteken. Ik herinner me dat we ooit huiswerk aan het maken waren en dat de persoon achter me per ongeluk haar kaars omgooide. Het vuur sloeg op mijn capuchon en haar.... Maar maak je geen zorgen! Het waren maar een paar strengen; ik was daarna niet half kaal.

DT: Dat klinkt als een scène die ik alleen in films zou zien! Oké, nu voel ik me vrij om je te vragen naar het "typische" plattelandsleven. Ik denk dat je familie ook dieren hield?

KW: (glimlacht schaapachtig) We hadden een enorm hok vol konijnen - ik weet niet waarom - katten, honden en ook een varkenshok met één varken erin.

DT: Leuk! Heb je geholpen met het verzorgen van de dieren?

KW: Niet dat ik me herinner. Wat ik me wel herinner is dat ik bang was voor de hond. Omdat ik zag dat hij een kat doodde, heb ik denk ik een hondenfobie ontwikkeld die tot op de dag van vandaag aanhoudt. Maar de konijnen waren heel schattig, ook al was hun hok zo vies! Maar ja, behalve met honden, ben ik vrij goed met dieren.

DT: Ik hoor van je vrienden dat je ook heel goed bent met insecten.

KW: Uh-oh, ik had niet gedacht dat veel mensen dat zouden weten! Ja, mijn grootvader was een Chinese arts, dus gebruikte hij specifieke insecten voor medicinale doeleinden. Hij nam me vaak mee op pad voor het vangen van insecten, om me te informeren over de insecten die belangrijk waren voor zijn werk. Het werd kinderspel voor mij; mijn neefjes en nichtjes en ik gingen vaak op insectenjacht. Daarom ben ik niet bang voor insecten, en mijn vrienden hier bij Shen Yun zoeken me dan ook vaak op om van insecten af te komen.

DT: Dus als er een sprinkhaan op deze tafel zat, zou je die zeker naar buiten begeleiden, toch?

KW: Ik heb er inderdaad één gevangen. Maar ze zijn wel een beetje pittig. Deze had me gesneden. Oké, dit klinkt wreed, maar we bonden touwtjes om het lichaam van libellen en lieten het voor ons "rondvliegen". Later op de avond zouden we ze bevrijden in door muggen geteisterde gebieden omdat die hun prooi zijn. Het was een win-win situatie. Ik probeer nooit insecten te doden!

DT: Ik zou nooit de vaardigheid of het lef hebben gehad om dat te doen, doch in de buitenwijken van de V.S. rollen we elkaar wel rond in recyclebakken...Maar welke andere gekke dingen heb je daar nog meer gedaan?

KW: Oké, dit is waarschijnlijk het smerigste wat er is. De afwateringssystemen waren verschrikkelijk, dus toen het hevig regende, liepen ze over. En veel. Het water reikte tot aan onze knieën, en weet je hoe dol kinderen zijn op smerig en vies water? Mijn neefjes en nichtjes en ik renden meteen naar buiten om er in te springen en te spetteren. Het was gewoon puur plezier.

DT: Wonend in landelijk China, was er ook geen goed sanitair, toch?

KW: Ohh.... nee. We moesten naar het buitenhuis lopen, wat letterlijk slechts een groot uitgegraven gat was. Het was verbonden met de varkensstal, dus ik denk dat het varken veel "voedsel" had. Je kunt je voorstellen hoe erg het rook. En, zoals Chinese boeren allemaal weten, kan het je dood betekenen als je per ongeluk in die sloten valt. (grimast)

DT: Zo'n zorgeloos leven vol met zulke activiteiten, hoe ben je begonnen met dansen?

KW: Ik was 8 toen het volgende gebeurde. Toen ik een keer aan het douchen was, gleed ik bijna uit en viel ik bijna in de badkuip. Mijn tante gaf me een uitbrander en zei: "Je hebt zo'n slechte balans! Je zou als een danser moeten zijn, dan zou je in evenwicht zijn en een goede balans hebben!" Ik had zoiets van: "Oké, ik ga wel dansen!" Ik denk dat dat incident me naar dit pad heeft geleid. De eerste keer dat ik op de dansvloer stapte, wist ik dat het mijn carrière zou worden. Maar twee jaar later moest ik naar mijn ouders en vertrok ik naar Canada.

DT: Wat vond je ervan om naar een ander land te verhuizen en je leven te veranderen?

KW: Ik wilde niet naar het buitenland, maar mijn grootouders dachten dat ik dan naar een goede universiteit (namelijk Harvard) zou kunnen gaan, dus moedigden ze me aan een nieuw leven te beginnen. Als kind had ik niet veel te zeggen over de beslissing, maar ik denk dat het een goede zaak was, want anders had ik niet hier bij Shen Yun kunnen zijn.

Beginnen bij Shen Yun

DT: Dus hoe heeft deze verhuizing je verbonden met je volgende bestemming, hier bij Shen Yun?

KW: Mijn ouders namen me mee naar New York om een keer de voorstelling van de New Tang Dynasty Television Holiday Wonders te bekijken, en toen ik de meisjes zag dansen in die prachtige oosterse kostuums, wist ik meteen dat ik dat ook wilde doen. Een paar jaar later stelde een vriendin van mijn moeder voor dat ik het met Shen Yun zou proberen. Ik was aanvankelijk erg nerveus om aangenomen te worden, omdat ik een tijdje gestopt was met dansen en mijn benen stijf waren. Maar op 21 oktober 2008 werd ik officieel geaccepteerd en was ik op weg naar New York!

DT: Wow, dus het is 10 jaar geleden dat je met de opleiding bij het gezelschap begon. Ik ben er zeker van dat je de afgelopen tien jaar vooruitgang hebt geboekt en bent veranderd. Wat weet je nog van je eerste paar jaar als nieuweling?

KW: In de eerste maanden werd ik door mijn leraren en klasgenoten als de (Mexicaanse) "springende sperzieboon" bestempeld. Mijn springvermogen was uitzonderlijk goed, maar mijn landing was super slecht, dus zag ik eruit als een ongecontroleerde sperzieboon. Ik werd ook heel gemakkelijk nerveus. Ik herinner me dat we een keer “snel omkleden” aan het oefenen waren. Ik rende zo opgewonden de kleedkamer in, dat ik mijn riem, hoed, kostuum en eetstokjes niet uit kon krijgen. Drie mensen probeerden me uiteindelijk te helpen, terwijl ik in paniek rondsprong en zei, "Er is geen tijd, er is geen tijd!". Ik ging als laatste uit de kleedkamer. Ik was ook erg nerveus over sommige van mijn fan shen technieken, zo nerveus dat ik mijn richting niet goed kreeg, en nou ja, het zag er in het begin gewoon niet uit.

DT: Dat klinkt niet als de Kaidi Wu die ik ken! Je danst nu solo's en staat vaak vooraan in de rij; hoe veranderde je  in wie je nu bent?

KW: Ik realiseerde me dat ik geen vertrouwen had. Door hard te werken, zag ik dat het oefenen van bewegingen en technieken totdat je ze totaal onder de knie hebt, je vertrouwen geeft. Ervaring heeft ook geholpen. Hoe meer ik meemaakte, hoe meer ik wist hoe ik met dingen om moest gaan. Met een kalme en rustige geest ben je altijd in staat om de juiste oplossing te vinden.

DT: Juist. Passief zijn over onze problemen is echt niet de juiste weg. Kun je wat voorbeelden geven waarbij je morele bewustzijn een rol ging spelen?

KW: Ik herinner me een keer dat ik de rol van oma moest spelen in een minidrama-dans over de monnik Ji Gong. Die rol vond ik echt, echt niet leuk. Ik was zo overstuur dat ik mijn geduld verloor en er om huilde. Dat onthulde een aantal van mijn egoïstische gewoontes en na verloop van tijd leerde ik het belang van onbaatzuchtigheid, omdat op het podium iedereen gelijk is, ongeacht de rollen en posities die we spelen.

Zoals collega-danseres Yuxuan Liu me ooit vertelde: "Welke inspanning je in de voorstelling steekt, is rechtstreeks van invloed op het resultaat voor het hele gezelschap, niet op Kaidi Wu als individu." Uiteindelijk brengen we het publiek één totaal optreden. En natuurlijk gaven de ervaren artiesten, zoals Miranda Zhou-Galati en Rachael Bastick, me veel troost en advies. Veel van mijn succes heb ik aan hen te danken. Ieder moment dat we samen doorbrengen is het alsof we zussen zijn. 

Eén van mijn eerste rollen waarmee ik doorbrak, was het spelen van de rol van Lin Chongs vrouw, een rol die emotioneel veeleisend was omdat ze in dat verhaal zelfmoord pleegde nadat ze door een andere man was aangevallen. De choreografen waren aanvankelijk ontevreden over mijn uitvoering. Pas later begreep ik haar emoties beter in plaats van alleen het uitvoeren van de choreografie. Het was ook de eerste rol waarin het nodig was om heel nauw samen te werken met een andere danseres. Het werd een rijpingsproces. Het belangrijkste was dat ik als persoon moest groeien, mijn ego moest loslaten en anderen moest leren aanvoelen. 

DT: En nu ben je een veteraan die al zoveel seizoenen heeft getoerd. Wat is het moeilijkste aan je carrière?

KW: Ik denk dat het de dagelijkse routine is, het schema. Het wordt soms routinematig, vooral als er meer voorstellingen op één dag te overwinnen zijn. Maar als ik denk aan de missie van ons gezelschap - de traditionele Chinese cultuur opnieuw doen herleven -  en hoe groot die is, lijken mijn problemen veel kleiner. Het publiek motiveert mij ook. Iedere keer als ik hun oprechte glimlach en lang applaus ervaar, weet ik dat het de moeite waard is.

Een andere uitdaging waar we voor staan, is om slank te blijven. Het is onze plicht als dansers om in vorm te blijven, en dat wordt tijdens de tournee een beetje moeilijk als de schema's vol zitten, wat minder trainingssessies betekent; om nog maar te zwijgen over het lekkere eten. 

DT: (lacht) Ja, daar weten we alles van. Wat doe je om slank en fit te blijven?

KW: Nou, ik trap. Veel. In Shen Yun hebben we een basisnorm van 300 trappen per dag (achter, voor en naast). Het is een gewoonte van mij geworden om minstens twee keer per dag te trappen (dus 600+). Een trapsessie voor de voorstelling is een geweldige manier om me op te warmen en het geeft me troost als ik dat heb gedaan. Op een dag was ik zo kwaad op mezelf dat ik 1.500 trappen deed, wat ongeveer 45 intense minuten in beslag nam.... Ik denk niet dat ik dat ooit nog eens zal doen. (lacht) Heb ik al gezegd dat ik dit doe met een thermisch zweetpak aan?

Naast intensieve training is het ook belangrijk om minder te eten. Ik sla zetmeel over en eet meer vlees en groenten. Ik snack met noten (ik hou van noten!) voor extra energie en ik drink bruisend water in plaats van frisdrank. Heb ik al gezegd dat ik van noten hou? Ik geniet er zo van dat mijn vrienden me een tijdje "eekhoorn" hebben genoemd. 

DT: Haha! Geen zorgen, iedereen heeft zijn of haar vreemde obsessies, de mijne zou Hot Cheetos zijn. Heb je nog dans rekwisieten die je echt leuk vindt?

KW: Ik hou van dansen met sjaals. Ik heb twee keer sjaals gebruikt voor mijn routine bij danswedstrijden. Ze zijn licht en luchtig, en als ik met ze dans, voel ik me net zo sierlijk. Ik ben ook nogal meisjesachtig, wat misschien de reden is waarom ik daarvan geniet.

DT: Oké dan, laten we wat meidenpraat doen. Waar heb je een te grote voorraad van? Want zoals je weet hebben we allemaal de neiging om te veel te kopen van de dingen waar we van houden.

KW: Hehe, nou ja, ik bezit veel gympen, minstens zeven paar  denk ik. Iedere keer als ik New Balance schoenen zie die pastelkleurig zijn, raak ik opgewonden. Meestal koop ik ze uiteindelijk wel. Ik heb ook veel kleding - veel Lululemon jassen en zwarte trainingsbroeken.

DT: Wat is je kenmerkende stijl? Tenminste wanneer je geen danskleren draagt.

KW: Zeker meisjesachtig en vrouwelijk. Ik hou van bloemige rokken en jurken met bloemige patronen. Ik heb veel lichtgekleurde sjaals die bijna identiek zijn in stijl. Ik voel me ook aangetrokken tot schattige dingen - ik heb heel veel Snoopy shirts en accessoires!

DT: Hoe zit het met je vrije tijd - wat doe je om tot rust te komen en te ontspannen?

KW: Nou, ik heb bijna altijd klassieke muziek aan in mijn kamer. Het geeft de kamer een prettige sfeer. En ik hou ervan om gewoon te chillen, te praten met vrienden, het gebruikelijke denk ik?

DT: Ja, omring jezelf met wat je liefhebt. Heb je ter afsluiting van dit interview nog inspirerende woorden die je graag zou willen delen? Misschien iets wat je vaak gebruikt om jezelf eraan te herinneren dat je vooruit moet blijven streven.

KW: Nou, als ik een conflict met mensen heb, zeg ik meestal tegen mezelf: "Het is oké. Begrijp anderen en probeer de dingen vanuit hun perspectief te bekijken, want we hebben allemaal onze eigen moeilijkheden." En als ik gefrustreerd ben, herinner ik me de inspirerende woorden die mijn leraren en klasgenoten me vaak vertellen. "Doe het gewoon! Aangezien dit je beroep is, moet je door blijven gaan en er het beste van maken. Niemand is perfect en als je je best doet, dan krijg je wat bedoeld is om het jouwe te zijn. Hard werken is nooit voor niets."

Tot slot hoop ik de wereld te kunnen vertellen dat er altijd moeilijkheden zullen zijn. Maar als we met een open geest naar de dingen kijken, kan dat de omgeving waarin we ons bevinden ten goede beïnvloeden!

Meer over Kaidi inn Elite magazine: Ethereal Grace｜Shen Yun eerste soliste Kaidi Wu