Denver voorstellingen - Een bijzondere ervaring

De dag nadat we aankwamen liep ik door de straten van Denver. Plotseling moest ik stoppen omdat ik bijna geen adem kon halen. Even later liep ik verder alsof er niets gebeurd was en dacht er niet meer over na.

Later op het podium van het Buell Theatre had ik ook momenten van onverwachte ademnood en ervaarde de eerste show als een strijd, vooral bij de veeleisende stukken. Ik dacht er niet veel over na. “Misschien is het gewoon vermoeidheid van al het reizen dat we hebben gedaan?”

De volgende dag hadden we tijd om naar het Red Rocks Amphitheater te rijden voor een bezichtiging. Toen ik een half steil pad beklom, kronkelend door schuine rotsformaties en starend naar de ijzige bergen in de verte, werd het pittoreske moment plotseling onderbroken – weer was ik mijn adem kwijt. “Jeee! Is mijn niveau van fitheid nu echt zo laag?”

Toen zag ik dat een van mijn vrienden ook pufte en hijgde. Dit vond onze dansleraar erg grappig. Terwijl hij wees, keek hij naar beneden en lachte de twee zogenaamde fitte dansers uit die met moeite als een paar oude ossen liepen die de Himalaya beklommen.

Ondanks de verrassend zware klim was de excursie de moeite waard. Het gevoel van thuis lijkt voor een danser op tournee soms op een drie-eenheid van binnen locaties: bus, hotel en theater. Het amfitheater in de buitenlucht was een verfrissende verandering.

Ik wilde ook graag het geluid daar proberen – er wordt gezegd dat het een van de beste natuurlijke akoestiek in de wereld heeft. Het theater is omgeven door muren van onnavolgbare rode rotsen, en geluid resoneert daardoor zonder dat je een geluidsinstallatie nodig hebt. Ik denk niet dat het podium van het theater past voor een show als die van ons met grote dansformaties en levendige achtergronden, maar het was perfect om te zingen.

Onze solo artiesten maakten allemaal gebruik van de gelegenheid om te zingen, terwijl anderen voorbij de hoogste bankjes klommen om het beste uitzicht tot zich te nemen, of op een van de 9450 publiekstoeltjes te zitten. Toen sopranen Gang Haolan en Huang Bing, en de tenoren Yuan Qu en Huan Xing losbarstten in verheffende aria’s, keerden andere toeristen zich om, gingen zitten en luisterden, geduldig wachtend tot het einde van elk lied alvorens hen op een warm applaus te trakteren. Deze zangers hadden duidelijk genoeg lucht.

Maar, als Australiër was ik niet bekend met de Amerikaanse geografie en kwam ik er pas later achter dat de hoogte ongeveer 1,6 km boven de zeespiegel was. Ook las ik dat degene die normaal gesproken 16 km per dag rennen al tevreden zijn met 9,5 in Denver, dat vele gerenommeerde atleten hier moeilijk hun gewone niveau halen vanwege de ijle lucht maar dat ballen tijdens honkbalwedstrijden hier veel verder vliegen.

Als ik terugdenk aan onze optredens hier, ben ik verbaasd hoe alle dansers er mee omgingen – op een beetje extra hijgen en puffen na, was alles volkomen normaal!

Ondanks de natuurlijke schoonheid van Denver en het mooie centrum voor de podiumkunsten is het fijn om nu in Washington DC te zijn, waar ik tijdens het dansen zoveel zuurstof kan krijgen als mogelijk.

In ieder geval zal ik de “bijzondere” ervaring die ik in Denver had, niet vergeten.