Tienvoudige globetrotting onderneming

Aan het eind van elke tournee vliegen we terug naar New York en dat brengt altijd een klein dilemma met zich mee - dat kleine vakje op het douaneaangifteformulier waar je opschrijft in welke landen je bent geweest.

Ik heb er eens in mijn allerkleinste handschrift zo veel als ik kon ingepropt. Mijn buurman schreef gewoon: “Alle grotere Europese landen, op Spanje na.” (Dit was vóór ons debuut in Barcelona drie seizoenen geleden.)

Een decennia lang Shen Yun

Volgende week dinsdag zal Shen Yun World Company in het Zuid Koreaanse Suwon voor de laatste keer uitpakken. Na vijf maanden en 122 optredens, is het daarna eindelijk tijd om weer naar huis te gaan. En dan is Shen Yun 2016, ons tiende seizoen, voorbij.

Gefeliciteerd met je verjaardag of jubileum? Hoe dan ook, het is een gedenkwaardige gelegenheid die me als vanzelf contemplatief en nostalgisch maakt.

Tien jaar geleden werden wij aan de wereld geïntroduceerd en visa versa. In onze eerste tournee was elke keer de eerste keer. En nu, hoeveel eerste keren hebben we nu gehad?

Shen Yun heeft nu na tien seizoenen in bijna 200 verschillende steden opgetreden in vijf continenten. Mijn paspoort (steeds weer vervangen) staat bol van de stempels en visums in alle kleuren en maten doordat we ontelbare grenzen per vliegtuig, bus en boot zijn overgestoken.

En tijdens onze reis doen we zo veel bijzondere plekken aan. Natuurlijk kijken we verder dan de theatermuren.

Podiumloze avonturen

Tussen optredens in ontdekken we onze gaststeden zo goed als we kunnen. De Eiffeltoren, Gateway Arch, en talloze musea zijn typische toeristische bestemmingen die we bezocht hebben. Maar er werden ook avonturen beleefd op meer excentrieke plekken:

Langs het bordje met “Unfallgefahr: danger ahead” glippend achter het Neuschwanstein Kasteel in de Bavariaanse bergen, klommen we urenlang bevroren hellingen om de zonsondergang te bekijken vanaf een wiebelige hangbrug gespannen over een duizelingwekkend diep ravijn. Tegen die tijd waren mijn tenen allang gevoelloos. Maar genietend van dat prachtige uitzicht, kon ik zelfs de angst voor bevroren tenen vergeten.

In een binnenlands heiligdom in Australië keken we vol vreugde en ongeloof toe hoe een paar van onze jongens hun persoonlijke sprintrecords verbraken. Hoe? Er is geen ruimte om te treuzelen als je achterna wordt gezeten door emoes die er eindelijk genoeg van hadden. (Mandaat: jaag een ander niet na als je door die ander niet nagejaagd wilt worden.)

In Istanboel proefden we van overheerlijk Turks gebak en net gebrouwen çay terwijl onze boot door het Bosporus kanaal dreef. Europa lag links van ons en Azië rechts en de minaretten van de gekoepelde moskeeën langs de rivier staken hoog de lucht in. We ontmoetten een meisje aan boord. Ayda was half Chinees en half Turks en haar naam betekent ‘voordeel behalen’ in het Arabisch. Onafgebroken enthousiast en glimlachend gaf ze waardevolle inzichten in dat exotische land van Turkse simit sesamringen en pashmina sjaals. Onze eigen Turkish delight.

Ik heb brood gebroken met Scandinavische vrachtwagenchauffeurs tijdens een nachtelijke overtocht per boot naar de Baltische staten. Ik heb gelachen met motorrijdende sumoworstelaars voor een 7-eleven in Tokio. Ik heb het zand van Waikiki tot aan de Goudkust tussen mijn tenen gevoeld. Ik heb de 18.000.000 gouden dakpannen van het mozaïek in Gyllene salen in Stockholm aangeraakt - en me de nobelwinnaars daar voorgesteld, stijlvol feestvierend.

Wereldlijke wijsheid

Tijdens de tournee probeerde ik vast te houden aan mijn boeken, maar de wereld bleef het overnemen en bleek mijn ultieme onderwijzer:

De eerste keer dat ik pinguïns in hun natuurlijk habitat zag, waren we op Philip Eiland - nee, we hebben nog geen optreden op Antarctica gehad -, in Australië. De gidsen in het natuurreservaat leerden ons het belang van bescherming van bedreigde diersoorten. En dat kleine pinguïns schrikken van de cameraflits, en daardoor hun moeizaam gevangen avondeten overgeven.

Op een dag, na onze optredens in de Lichtstad (Parijs), genoten we van een maanverlichte cruise over de Seine. Onze plaatselijke gids, de gehele tijd vol passie, nam het op zich om de hele Napolitaanse geschiedenis uit de doeken te doen. Het was echt een eenmans voorstelling, nog dramatischer gemaakt door zijn explosieve gezwier met een banaan.

In het Piazza della Signoria vormden bronzen en marmeren beelden taferelen uit de mythologische oudheid. Perseus die Medusa doodt. Hercules die de vuurspuwende Cacus overwint. Desondanks likten we torenhoge romige Florentine gelatte ijsjes weg, geïntrigeerd - doch niet misselijk - door onze bloederige omgeving.

Zelfs in de tourbus absorbeerden we kleine weetjes. In Europa boden onze chauffeurs een keer vrijwillig aan om ons Vocabulaire van de Dag te leren in hun plaatselijk Hongaars. Drie hele maanden lang was onze standaard ochtendbegroeting een warm “jó reggelt!”

Geven en ontvangen

Ben je weleens vergeten waar je bent als je wakker wordt? Uit welke stad komen we net vandaan? Waar gaan we ook alweer naar toe? Oh, we wonen niet op de zesde verdieping, dat was het hotel van gisteren… Nou, als je een half jaar onderweg bent, door drie steden per week crost, dan is het soms moeilijk om bij te blijven.

Terugkijkend op de reizen van de afgelopen tien jaar, zijn de meest dierbare souvenirs die ik verzamelde niet de stukjes Berlijnse muur met graffiti of Chileense lamawollen beenwarmers. Het zijn eerder de dingen die ik geleerd heb, verworven herinneringen, nieuwe vrienden, en de avonturen die ik beleefd heb - kostbare fragmenten die de ervaring van mijn leven werden.

Nu dat we dansen en daarmee de wereld traditionele Chinese cultuur tonen, heeft de wereld zijn eigen schoonheid en erfgoed voor ons ontvouwen. We hebben onderweg zoveel gezien.

Tijdens een lang verblijf in Japan werden we getrakteerd op een bijzonder landschap. Een groot deel van de busrit doemde aan het einde steeds de Fuji Berg voor ons op. De berg gaf stilletjes trillingen vrij van mystieke oosterse luister. Uren later werd het nu bekende beeld haast als een klaslokaal poster. En toen moest ik mezelf er steeds aan herinneren: “Dit is echt!”

Ik heb honderden foto’s genomen met mijn camera, maar miljoenen onvergetelijke momenten staan voor altijd in mijn hart gegrift. En ik kan me haast geen voorstelling maken van wat er nog staat te gebeuren.