Hoofdartikel: eerste soliste Miranda Zhou-Galati

Taste of Life Magazine (TOL) is het leidende tweetalige luxe lifestyle magazine in Frankrijk en Canada, toegewijd aan de ontmoeting tussen Oost en West door een gedeelde waardering voor de schoonheid en elegantie van beide tradities.

Shen Yun eerste soliste Miranda Zhou-Galati stond in de laatste TOL. Zhou-Galati is sinds 2006 bij Shen Yun. In 2014 won ze de eerste plaats in New Tang Dynasty Television’s International Classical Chinese Dance Competition (volwassen vrouwen), in 2012 won ze de tweede prijs in dezelfde wedstrijd en in 2010 de eerste plaats (junior divisie). Zhou-Galati toerde het afgelopen seizoen door Noord- en Zuid-Amerika met  Shen Yun Touring Company.

Uit TOL’s ‘Poëzie in beweging’ 

Een dansende Miranda Zhou-Galati is levende poëzie. Ze is eerste soliste bij Shen Yun Performing Arts en haar werk zingt als een door haar ziel gedicht sonnet: authentiek, onschuldig, nobel, vrolijk.

De focus van een artiest op zijn innerlijke geest, ook wel houding of de Yun van Shen Yun, is het belangrijkste verschil tussen klassieke Chinese dans en andere dansvormen. Met yun is het uitgangsprincipe anders - het is een reis van binnen naar buiten. Als Zhou-Galati danst is de verbinding met haar ziel zo onmiskenbaar duidelijk en helder, dat ik verbaasd was te horen dat het niet vanaf het begin zo was.

Zhou-Galati is in Toronto geboren, zat op ballet in haar jeugd, en heeft een Italiaanse vader en Chinese moeder; yun was hierdoor een nieuw concept voor haar.

Ook al lagen haar westerse en aziatische erfgoed zo ver uit elkaar, zij zag hoe beiden in essentie veel dichterbij elkaar lagen.

“Ik vind dat de Italiaanse renaissance overeenkomsten heeft met de klassieke Chinese cultuur, in die zin dat mensen zich meer verbonden voelden met het hemelse,” zegt ze, met name als ze de Sixtijnse Kapel en de Basilica op zich in laat werken. “Dat zie je aan de schilderijen - als ze naar boven wijzen of als je een aura achter iemands hoofd ziet. Geloof en verbintenis met het goddelijke waren vroeger overduidelijk, alhoewel dat tegenwoordig minder is.”

Volharden in yun

“In het begin was dat wat zwaar omdat ik als één van de weinige niet volbloed Chinese,  die yun of innerlijke houding, nog moest vinden,” zegt Zhou-Galati. “Dat was één van mijn grootste uitdagingen.”

Ook al bleek de cultivatie van yun een test voor de jonge danseres, het was ook het aspect van klassieke Chinese dans die haar het meest intrigeerde. “De innerlijke aard of houding van een danser is wonderlijk,” zegt ze. “Chinese klassieke dans kan aan bijna alles uitdrukking geven, alle karakters, zelfs aan verschillende emoties met verschillende gezichtsuitdrukkingen, wat het echt heel anders dan ballet maakt. Ik denk dat deze twee kunstvormen feitelijk veel van elkaar verschillen.”

Het cultiveren van Yun begon vaak met boeken. “Ik probeerde dan meer over de Chinese cultuur te leren, over Chinese klassieke dans en de onderliggende geschiedenis,” zegt Zhou-Galati. “Als ik een bepaald karakter weer gaf, leerde ik wat dat personage uniek maakte, hoe ze zich gedraagt en wat voor emoties ze in die tijd voelde.”

Wat altijd naar voren kwam in deze legendes was dat “men altijd veel nadruk legde op morele normen en waarden en het morele karakter, een zeer belangrijk deel van Chinese klassieke dans en cultuur.”

Zodra ze een personage in context kon plaatsen, vertaalde ze geest en hart naar beweging. “Dan probeerde ik verschillende bewegingen uit en probeerde ik de diepere betekenis te ontdekken van die bewegingen.” Ze stelde zichzelf de vraag: “Wat probeert deze beweging te reflecteren, of waar geeft het op dat moment uitdrukking aan?”

Vervolgens integreerde Zhou-Galati de intellectuele en fysieke voorbereidingen, en zo vond ze dat ze het personage zelf werd, en het niet slechts vertegenwoordigde. Het minste ‘net doen alsof’ zou niet oprecht zijn. 

Zhou-Galati’s zachtaardigheid en sierlijkheid verklaart dat zij “elegante, feeërieke hemelse personages” zo makkelijk danst. Dit in tegenstelling tot een bepaald legendarisch figuur uit het vroegere China (en zelfs uit de tegenwoordige popcultuur). 

Mulan

“Mulan is sterker en toont een moedig en krijgsterachtig veld,” zegt Zhou-Galati, die eindeloos veel uren in de bibliotheek spendeerde en voor een spiegel deze standvastige heldin oefende. “Het bleek een grotere uitdaging dan normaal; niet alleen met betrekking tot de innerlijke houding en gevoelens, maar ook voor de kunstvorm zelf - de bewegingen voor Mulan waren krachtig en scherper, sneller, en sterker, iets waar ik niet aan gewend was.”

Vlak voor een belangrijke wedstrijd werd Zhou-Galati met nog een hindernis geconfronteerd, iets dat alleen het hart van Mulan haar kon helpen te overwinnen. “Tijdens de training sprong ik en verzwikte mijn enkel toen ik landde,” zegt ze. “Ik zat op de grond en dacht: het is mijn eigen lichaam, ik beheers het, als ik dus denk dat het goed is, dan is het goed. Ik stond op en kon de dans uitdansen, ook al voelde mijn voet heel vloeibaar en het bot leek wel als pudding zo zacht. In de Chinese cultuur zegt men dat lichaam en geest één en dezelfde zijn. Dus als de geest sterk is, dan zou je lichaam het ook moeten redden.”

Zhou-Galati weigerde toe te geven aan haar blessure en danste Mulan in de wedstrijd. “Ik kon voelen dat het bot en de spier nog steeds gespannen waren. Maar ik vond dat ik minder egoïstisch moest zijn, op moest houden aan mijn pijn te denken, het gewoon te verdragen en mezelf er doorheen moest slaan, ook omdat het zo betekenisvol is wat we doen,” zegt ze, reflecterend op Shen Yun’s missie om klassieke Chinese dans nieuw leven in te blazen.

Ze stapte het podium op, en de pijn ebde weg toen ze zich wijdde aan één enkele gedachte: “Ik moet het publiek het beste optreden geven dat ik kan geven.” Dat deed ze en keerde huiswaarts met goud.

Na verloop van jaren vallen alle pijn, vermoeidheid en de andere ontberingen in het niet bij haar band met de theatergangers. “Ik probeer zeker mezelf te verbinden met het publiek als ik op het podium sta,” zegt ze. “Als ze ontroert zijn, kan ik hen zien huilen. Als ze vrolijk zijn, zie ik enorme glimlachen. Voor het publiek is het iets grandioos - het voelt als een soort hoop voor de mensheid.”