NEWSWEEK: 'Ik ben een voormalig danser bij Shen Yun. Ik ben er trots op dat ik er deel van uit maakte'

Toen ik het artikel in The New York Times las over mijn voormalige werkgever Shen Yun Performing Arts, was ik geschokt.

De krant interviewde een groep voormalige artiesten met een negatief perspectief, maar waar waren de stemmen van de vele artiesten die zoals ik hadden genoten van hun tijd bij het gezelschap?

Ik heb bijna tien jaar bij Shen Yun doorgebracht en heb in meer dan 800 voorstellingen opgetreden. Uiteindelijk vertrok ik om een carrière in danseducatie na te streven, maar gedurende mijn tijd bij het gezelschap groeide ik zowel professioneel als op persoonlijk vlak.

Vanaf het begin heeft Shen Yun zijn zinnen erop gezet om een eersteklas podiumkunstenorganisatie te worden. In mijn tijd als Shen Yun danser, van 2006 tot 2015, ontwikkelden mijn artistieke normen zich samen met het gezelschap en de zeer gemotiveerde individuen waar ik mee samenwerkte.

Als kind in Zuid-Californië zocht ik naar een band met mijn culturele erfgoed en trainde ik serieus in Chinese vechtkunsten. Maar toen ik naar de universiteit ging, werd ik geconfronteerd met het vooruitzicht van een meer conventionele carrière die me niet motiveerde of inspireerde. Op dat moment vertelde een vriend van de familie me over een nieuw podiumkunstengezelschap dat in New York werd opgericht met als missie de Chinese cultuur op het podium te brengen.

Ik begon te dagdromen over trainen met gelijkgestemden, mijn vaardigheden aan te scherpen en dat alles op het podium te laten zien aan duizenden toeschouwers. Mijn jongensachtige kant voelde de spanning van zo'n avontuur.

Een paar weken later zat ik in het vliegtuig naar JFK. Eén dag en een auditie later, op de leeftijd van 21 jaar, sloot ik me aan bij de rangen van het eerste Shen Yun gezelschap, dat zich voorbereidde op de eerste wereldtournee die gepland stond voor de winter van 2006.

Van het hogere management tot de artiesten en zelfs het schoonmaakpersoneel, zag ik dat elke laag van de organisatie werkte met een gevoel van missie en trots om Shen Yun uit te bouwen tot een onderneming van wereldklasse die meer schoonheid in de wereld zou brengen.

Als iemand die zich deze visie eigen maakte, voelde ik me trots om er deel van uit te maken. Elk jaar bouwden we voort op het succes van het voorgaande jaar om nog een stapje hoger te gaan. Van de choreografie tot het dagelijks leven, alle onderdelen van de organisatie werkten hard om het mogelijk te maken.

In het begin waren de dingen moeilijk, misschien wel zoals de uitdagingen waarmee veel startende bedrijven te maken krijgen door financiële problemen en de werkdruk van een opgroeiend bedrijf. Tijdens ons bescheiden begin hadden we slechts één grote studio en één tijdelijke studio die dienst deed als kantine.

Elke dag, wanneer de lessen in de tijdelijke studio werden gegeven, moesten we eerst alle kantinetafels naar de zijkanten van de ruimte verplaatsen om het grootste deel van de ruimte vrij te maken voor dans. Sommige vroege generale repetities werden zelfs gehouden op een provisorisch podium buiten in de open zomerlucht. We waren onderweg dingen aan het uitzoeken. Natuurlijk werkten we hard, maar we deden het zij aan zij om onze gedeelde visie en droom te realiseren.

Onze routines verschilden niet veel van die van dansers in balletgezelschappen. Een typische dag begon met een ochtend joggen en wat oefeningen. Dan hadden we anderhalf uur dansles, gevolgd door repetities. Tussendoor hadden we misschien een paar dagen per week overslagtraining, optionele zelfpractica, dutjes, maaltijden en zelfs groepsmeditatie. Ik probeerde stiekem een paar extra trainingssessies in te lassen om met een paar van de jongens aan mijn lenigheid of techniek te werken. Die momenten van trainen en lachen met mijn broeders zijn enkele van mijn dierbaarste herinneringen.

Met dit niveau van toewijding werd Shen Yun al snel een begrip. We waren in staat om klassieke Chinese dans aan een wereldwijd publiek te presenteren op een schaal die nog nooit eerder was gezien. We reisden meerdere keren de wereld rond en bezochten podia die gereserveerd waren voor 's werelds meest prestigieuze artiesten.

Toen ik op het podium stond vlak voordat het doek openging, voelde ik me zo ongelooflijk gelukkig dat ik daar was, optredend voor mensen gekleed in avondjurken en smokings die waren gekomen om ons te zien dansen. Het horen van hun daverende applaus en het zien van hun ogen terwijl ze ons een staande ovatie gaven, maakte het zo de moeite waard.

De meeste van onze dansstukken vertelden traditionele verhalen of hadden etnische, folkloristische en zelfs komische thema's, maar we behandelden ook serieuze onderwerpen, zoals de vervolging van Falun Gong beoefenaars door de Chinese Communistische Partij (CCP).

Deze dansen brachten de voortdurende gruweldaden op het gebied van mensenrechten tot leven waar miljoenen mensen mee te maken hebben, alleen maar vanwege hun geloof. Dit verhaal ligt me na aan het hart, omdat mijn oom en tante gedwongen werden hun huis te verlaten, te vluchten voor agenten van de CCP en tien jaar lang dakloos te zijn omdat ze Falun Gong beoefenden. Op het podium nam ik het voor hen op. En in een bedrijf opgericht door Falun Gong beoefenaars, deden we dat allemaal.

Ik wil heel duidelijk maken dat, in mijn ervaring, vanaf de eerste dag - en ik was erbij - ons management heel goed voor ons zorgde.

Neem de kwestie van blessures - net als elke andere atletische inspanning op hoog niveau, hebben Shen Yun dansers te maken met blessures, inclusief ikzelf. Wanneer dit gebeurt, worden dansers uit hun rol gehaald en krijgen ze rust, medische behandeling en indien nodig een operatie. Ik nam weken vrij om te rusten voor verschillende blessures en werd nooit gedwongen, verplicht of aangemoedigd om iets te doen totdat ik er klaar voor was.

In 2008, toen ik iets te hard van stapel liep tijdens mijn eigen oefensessie, verrekte ik mijn linker achillespees. De volgende drie maanden kreeg ik de nodige verzorging, terwijl ik het rustig aan deed en deelnam aan lessen en repetities. Daarna ging ik geleidelijk weer trainen en veilige dansbewegingen uitvoeren binnen mijn bereik. Pas zes maanden na mijn blessure kon ik eindelijk weer op volle toeren draaien.

In die periodes kreeg ik gulle doses empathie van collega-dansers die me een snel herstel wensten - net als in elk gezond dansgezelschap of -team. Niemand was uit op mijn baan - we duimden allemaal voor elkaar. Dat is de cultuur van Shen Yun.

Het leven bij een elitair podiumkunstengezelschap is niet voor iedereen weggelegd. Sommige mensen voldoen niet aan de norm en verliezen hun baan. Anderen vertrekken om een andere carrière na te streven of zich te richten op het stichten van een gezin.

In mijn latere jaren bij het gezelschap begon ik me te interesseren voor danspedagogie. Uiteindelijk vertrok ik na negen jaar in 2015 om een carrière in danseducatie na te streven.

Ik zag een paar goede vrienden het gezelschap verlaten nadat ze over hun toekomstplannen hadden gesproken en, voor zover ik weet, stond niemand hen in de weg. Het management benadrukte herhaaldelijk dat deel uitmaken van Shen Yun onze eigen keuze is.

Zelfs de beste bedrijven ter wereld hebben ongelukkige werknemers die ontevreden vertrekken. Net als bij het lezen van beoordelingen op het internet - degenen met negatieve gevoelens hebben de neiging om luider te zijn dan degenen die tevreden en gelukkig zijn.

Maar je vraagt je af: Waar zijn de interviews met alle gelukkige voormalige Shen Yun werknemers die ik ken? Voor Shen Yun om te groeien van één naar acht gezelschappen in minder dan twee decennia is niet alleen een groot aantal artiesten van hoog niveau nodig, maar ook een hoge retentiegraad.

Dit roept de vraag op: Als artiesten zo ontevreden zijn, waarom zijn er dan zoveel topartiesten die bij Shen Yun komen en blijven?

Mingye Liu is een voormalig professioneel Shen Yun danser. Hij woont met zijn vrouw en zoon in Middletown, New York.

Origineel artikel gepubliceerd op 4 september 2024