Interview met eerste fluitiste van Shen Yun: Chia-jung Lee

Voor Chia-jung Lee is muziek als de zon waar haar wereld om draait. Maar de hemel was niet altijd even helder. Tijdens haar studie kwam de onbaatzuchtige fluitiste in een steeds dichter wordende mist terecht. Ze werd dagelijks gekweld met vragen als: “Waarom heb ik voor de muziek gekozen?” “Hoe kan ik deze vaardigheden gebruiken om anderen te helpen?” en “Waar gaat dit allemaal heen?” Maar kort daarop werd Lee door het lot te hulp geschoten om haar muziek te zien in het licht van een nieuwe betekenis.

V: Hoe bent u begonnen als musicus?

CL: Ik ben opgegroeid in Taiwan en op achtjarige leeftijd wilden mijn ouders mij piano laten leren spelen om zo mijn ADHD te beteugelen. Drie jaar later hoorde ik op TV de Taiwanese "Fluitprinses", Ellie Lai, een titelmelodie van Disney spelen. Ik vond de muziek echt prachtig en besloot de fluit te gaan spelen.

Ik droomde ervan om een artiest van wereldklasse te worden en slaagde erin om stap voor stap al mijn doelen te bereiken. Maar toen ik vanwege mijn masteropleiding naar Boston kwam, leek de wereld plotseling een heel stuk groter. Ik besefte dat ik nog veel moest leren.

Ik begon mijn pad als musicus en mijn levensdoelen opnieuw te evalueren. Ik bleef mezelf afvragen waarom ik voor muziek als hoofdvak gekozen had. Ik dacht dan terug aan de televisieshow waarin ik aanvankelijk de inspiratie had gevonden om de fluit te gaan bestuderen en aan de kracht van muziek om mensen te beïnvloeden. Ik wenste dat muziek me zou kunnen helpen om anderen hun zorgen te doen vergeten, al was het maar voor even.

V: Wat waren uw carrièreplannen? 

CL: Het laatste jaar van mijn opleiding was het meest verwarrende jaar in mijn leven. Iedereen om mee heen was blij en verlangde ernaar om zo snel mogelijk af te studeren, terwijl ik me vooral nog herinner dat ik veel moest huilen aangezien ik niet wist wat ik daarna moest gaan doen. Het zou niet moeilijk voor me zijn geweest om een baan te vinden maar ik kon niet ophouden te denken over wat muziek nu werkelijk voor mij betekende en wat de betekenis van het leven nu was. Hoewel ik me echt verloren voelde, had ik nog steeds het gevoel dat muziek bedoeld was om anderen te helpen. Ik wist alleen niet hoe ik kon helpen. Ik had dus geen plannen.

Ik dacht dat ik misschien als lerares kon gaan werken en op zo’n manier anderen kon helpen en gelukkig kon zijn. Hoewel ik geen idee had wat de toekomst zou brengen, wist ik wel dat ik de muziek niet alleen wilde gebruiken om mijn eigen vaardigheden te bewijzen.

V: Hoe bent u voor het eerst met Shen Yun in aanraking gekomen? 

CL: Na mijn opleiding stuurde een vriend me een personeelswerving- en selectiebrief van Shen Yun door en een link naar de website. Toen ik hun doelstellingen las —de traditionele Chinese cultuur laten herleven door middel van Chinese dans en muziek—begonnen mijn ogen te fonkelen, “JA!” dacht ik, “Dat is het!” Dat gedeelte over het laten herleven van cultuur fascineerde me enorm. Het leek me echt iets zinvols wat van betekenis kon zijn voor de wereld. Daarna heb ik veel van de videoprofielen van de artiesten online bekeken en ik werd echt geraakt door hun oprechtheid.

V: Besloot u toen om auditie te gaan doen?

CL: Ja. Tijdens mijn auditie werd ik gevraagd een compositie van Shen Yun te spelen. Ik had nooit eerder Chinese muziek gespeeld maar het voelde op de een of andere manier vertrouwd aan. Ik vond de melodieën prachtig. Ik had er meteen een band mee.

Dat komt misschien door mijn achtergrond. Het grootste gedeelte van mijn leven heb ik klassieke westerse muziek bestudeerd, maar hoe je het ook wendt of keert: dat maakt me nog steeds geen westerling. Het is niet mijn cultuur. Het zit niet in mijn botten. Toen ik bij Shen Yun voor het eerst hoorde hoe de Chinese en westerse instrumenten samen een harmonieus geheel vormden, besefte ik me dat dit helemaal bij mij paste. Ik had het gevoel van vrijheid dat ik eindelijk begreep waar al die jaren van studie en oefening toe hadden gediend.

V: Wanneer hebt u voor het eerst een optreden van Shen Yun gezien?

Na de voorstelling zei ik tegen een vriend die naast me zat: ik ben zo trots dat onze cultuur zo mooi is en dat die cultuur op zo’n professionele wijze in de westerse samenleving verspreid wordt.

Ik had slechts auditie gedaan maar wist toen dus nog niet of ik toegelaten zou worden. Maar tijdens het optreden werd ik vervuld met hoop — het zou de grootste eer voor me zijn om deel te mogen uitmaken van Shen Yun.

Op het moment dat het doek viel, was ik weer aan het huilen. De dansers kwamen terug op het podium om afscheid te nemen en de musici stonden vanuit de orkestbak naar ons te zwaaien. Ik weet nog dat ik daar in het publiek zat, maar wenste dat ik in de orkestbak stond te zwaaien naar het publiek al zeggend: "Tot ziens, hopelijk tot volgend jaar!"

V: Dat was 2012 dat u deel bent gaan uitmaken van Shen Yun. En al een paar maanden later maakte het Symfonie Orkest van het gezelschap zijn debuut in de Carnegie Hall.

CL: Dat was de eerste keer dat ik optrad in Carnegie Hall. Ik herinner me nog dat ik dacht: “Wow, deze dag is werkelijk gekomen; en zo snel al.”

Dat was ook het allereerste concert van het Symfonie Orkest van Shen Yun. De avond voor het concert waren we erg opgewonden en, om eerlijk te zijn, ook een beetje nerveus. We wisten dat we deel zouden gaan uitmaken van iets historisch. Ik denk dat iedereen de kans echt koesterde en we waren in spirit ook een perfecte eenheid.

Gedurende de voorstelling voelde ik iets magisch. Op een gegeven moment speel ik acht maten niets. Ik zat daar heel kalm met gesloten ogen, en verrassend genoeg, voelde het alsof de muziek uit zichzelf voortvloeide. Alsof wij helemaal niet speelden, maar goden ons hielpen. Veel andere muzikanten hadden hetzelfde gevoeld. Het was de eerste keer dat ik zoiets ervoer—in geen van de repetities hadden we zo’n staat bereikt, zo’n atmosfeer.

V: U bent nu twee jaar bij Shen Yun. Is deel uitmaken van dit orkest wat u zich ervan had voorgesteld?

CL: Ik zal u zeggen dat ik tijdens de optredens, als het orkest zo’n staat van concentratie bereikt, een immense energie ervaar. Het is het soort energie dat het kortstondige vermaak dat ik vroeger met mijn eigen muziek bij mensen teweegbracht, ver te boven gaat. Het voelt echt als iets dat zo veel groter is dan ikzelf.

Ik heb ervaren dat wanneer je werkelijk met je hart speelt het publiek dat direct voelt. In de twee korte jaren dat ik hier ben, heb ik mezelf als artiest voelen groeien. Ik heb de ware betekenis van de muziek en het leven gevonden. Ik geniet van het proces van constant vorderingen maken naar een volgend niveau. Het is een oneindige reis vol vreugde.

* * *

Lees de biografie van Jia-jung Lee

Meer over Shen Yun Symfonie Orkest en komende voorstellingen