Op weg naar Korea

De Shen Yun 2013 tournee in Taiwan eindigde toen het doek viel in de Changhua’s Yuanlin Performance Hall. Sinds 20 februari heeft Shen Yun Touring Company opgetreden in 8 steden over het hele eiland, en heeft ze 45 shows in 42 dagen gegeven.

De afgelopen 5 weken zaten boordevol actie zowel op als naast het podium, waarbij het strakke schema aangevuld werd met avondmarkten met heerlijk eten. Maar nu zal Touring Company geen dubbele shows meer geven en ook vaarwel moeten zeggen tegen oesteromeletten, en ijsjes van lotuszaden. Er is geen tijd om te treuzelen. Iedereen is klaar en verheugd om de volgende Aziatische bestemming te bereiken. 

Annyeonghaseyo! 

Van 5 tot 14 april toert Shen Yun in Zuid-Korea.  En met de openingsavond in Daegu werd het startschot gegeven voor het zevende bezoek van het dansgezelschap.

Twee dansers wachten al een lange tijd op deze reis: ceremoniemeester Kelly Wen en hoofddanser Seongho Cha.

We konden hen enkele vragen stellen voor de eerste show in Korea.

Ceremoniemeester Kelly Wen  

Kelly wen, die al sinds de oprichting van Shen Yun in 2006 aanwezig is, zal de eerste zijn om je te zeggen dat veel mensen haar foutief als een Koreaanse aanzien. Ze is in werkelijkheid Chinees-Canadese, maar heeft een liefde voor Korea en zijn cultuur. Voor haar is het hosten van de optredens in Korea één van haar hoogtepunten van dit jaar.

SY: Kelly, dit is je derde keer dat je toert in Korea. Wat vind je het leukst aan optreden hier?

KW: Ik begon enkele jaren geleden Koreaans te leren ter voorbereiding van mijn eerste hosting hier. Tijdens de shows vond ik dat de mensen hier oprecht vriendelijk waren. Als ze zien dat je een inspanning doet om hun taal te leren, zijn ze oprecht gelukkig.

Als ze naar de show kijken, kunnen ze zich herkennen in vele verhalen. Ofwel hebben ze ervan gehoord via hun ouders toen ze klein waren of ze hebben de boeken gelezen.  Daardoor kunnen ze echt de dieperliggende betekenissen achter de dansen vatten, en ze kunnen zeer diepzinnig praten over de culturele aspecten van de show.  Ze zijn vaak zeer verwonderd, wat mooi is om te zien.

SY: Van welk aspect van de Koreaanse cultuur houd je het meest?

KW: Het is het feit dat ze zowel de traditionele aspecten kunnen combineren met de positieve delen van de Westerse modernisering. Korea is een heel modern land, maar tegelijkertijd blijft het trouw aan de oorsprong. Het hele land is werkelijk in overeenstemming met het principe dat men tussen de hemel en aarde is. Dus in het dagelijkse leven proberen ze deze tradities en principes te omarmen.

SY: Heb je bepaalde ongewone ervaringen gehad in Korea?

KW: Op een keer gingen we naar een toeristische plaats waar ze een bepaalde snack verkochten op straat. Toen we van dichtbij keken, zagen we dat het zijderupsen waren: gebakken zijderupsen werden als popcorn verkocht.  Iemand van ons orkest kocht er een paar en bood het ons aan: “Heel lekker, knapperig. En veel proteïnen…” Ik durfde er niet van proeven. Ik denk dat ik er nooit van zal proeven.

SY: Maar naast zijderupsen, ben je een fan van de Koreaanse keuken?

KW: Om eerlijk te zijn houd ik niet zo van het Koreaanse eten, wat eigenlijk ironisch is. Ik houd van hun cultuur, ik houd van de mensen, maar ik verdraag het pikante eten niet.  Dus in Korea houd ik het gewoonlijk bij hun pannenkoeken…En geen kimchi.

Hoofddanser Seongho Cha

  Hoofddanser Seongho Cha als de Apenkoning.

Seongho Cha is een Koreaan. Voordat hij naar de VS verhuisde, werd hij in Korea geboren en nog steeds heeft hij een uitgebreide familie op het schiereiland. Doordat hij de enige ethnische Koreaan is bij Shen Yun, is hij een beetje een beroemdheid.

SY: Gaat er iemand van je Koreaanse familie naar de show kijken?

SHC: Ik heb naar meer dan 100 mensen een uitnodiging gestuurd en toen ik arriveerde hoorde ik dat velen van hen komen kijken. Iemand van mijn vroegere school belde me net dat hij naar de show komt kijken, en dan is er nog familie, vrienden van familie, collega’s van de familie…Ik denk dat we onze eigen kleine post-show receptie kunnen hebben.

En het lijkt dat iedereen hier al over Shen Yun heeft gehoord en weet waar onze show over gaat. Ze zeggen: “Oh, dit is de show waar iedereen het over heeft.”

SY: Het lijkt alsof je een steeds groter wordende groep fans hebt in Korea, en er verschenen zelfs enkele artikels over jou in de Koreaanse kranten. Hoe komt het denk je dat er zoveel aandacht is?

SHC: Ik denk dat het voor de mensen hier belangrijk is – we zijn een traditionele Chinese  culturele productie, maar we hebben een Koreaanse danser in het gezelschap. Ik denk dat ze dat interessant vinden.

SY: Je bent bekend voor je rol als de Apenkoning, maar bijkomend speel je dit jaar verschillende hoofddansen die veel acteerwerk vereisen. Welke is je favoriete rol?

SHC: Eén van mijn favoriete rollen is het spelen van een ondeugende kleine monnik van de Shaolin Tempel. Het doet me herinneren aan mijn kindertijd. Je begint heel serieus met een zware training en dan mag je beginnen met rondspelen, achter konijnen jagen enzo. Dan krijg je problemen omwille van je onschuldige hart. Dus je hebt de speelsheid maar ook de discipline. En dan is er ook nog opkomen voor wat juist is.

SY: Je bent vaak aan het rondspringen op het podium waarbij je een reeks moeilijke technieken uitvoert. Is dat niet heel vermoeiend?

SHC: Het is eigenlijk meer mentaal dan fysiek vermoeiend, omdat je juist op de maat van de muziek moet zijn – de timing met een specifiek belletje moet perfect zijn. En dan moet je dezelfde snelheid behouden door de technieken heen en tegelijkertijd goed samenwerken met de andere dansers en je aanpassen aan het formaat van de verschillende podia. Als je ook maar een klein beetje voorloopt op de muziek of een klein beetje achterblijft of niet synchroon bent met een andere danser, dan is het effect verloren. Het moet gewoon perfect zijn.

Waar ik achtergekomen ben is dat wanneer ik nadenk over de beweging zelf, ik daar meer moe van word. Maar wanneer ik mezelf in dat personage verplaats, gaat alles veel vloeiender.

Het andere ding is de communicatie tussen jezelf en het publiek. Je moet er zeker van zijn dat zij begrijpen wat je doet. Je wil direct met hen communiceren, hen aankijken wanneer je een specifieke uitdrukking maakt, zodat ze het begrijpen.